Introvert en thuisonderwijs

Zoals veel mensen die van schrijven houden, ben ik introvert. Niks mis mee, we zijn zelfs de laatste jaren helemaal in. Er worden boeken over ons geschreven, websites en blogs opgericht. We zijn erg interessant ;) Voor mij is het gewoon een deel van mijn persoonlijkheid dat ik heel normaal vind. In deze coronatijd is het vaak een voordeel omdat ik toch al van nature afstand houd, mensen buiten mijn familie niet zomaar aanraak en geen feestnummer ben. Er is alleen wel één groot nadeel: het thuisonderwijs. 

Introvert zijn betekent onder andere dat je energie kwijtraakt door bij andere mensen te zijn en juist energie krijgt van alleen zijn. Dus in normale tijden heb ik de eerste week na de kerstvakantie nodig om bij te komen en op te laden. Heel gezellig met z'n vijven thuis, maar na twee weken is het wel genoeg geweest. Zeker in de winter, als ik toch al minder energie heb. Die eerste week verwacht ik dus niet al te veel van mezelf.

Maar nu viel ik meteen met mijn neus in het thuisonderwijs. Geen pauze, geen ruimte om adem te halen, meteen BAM aan de slag. En dat viel niet mee. Op de eerste dag rond half 10 was ik er al helemaal klaar mee. Die hele eerste week was erg zwaar. Mijn extraverte dochter (die energie krijgt van mensen om zich heen) was lusteloos en nauwelijks te motiveren. Mijn oudste zoon, die behalve autisme ook nog eens grote concentratieproblemen heeft, kwam bijna niet door zijn werk heen. Mijn tweede (introverte) zoon was goed bezig en motiveerde zichzelf, maar ook hij had regelmatig hulp nodig. Er werd veel gehuild en het was allemaal heel pittig. (En dan werk ik nog niet eens!) 

Gelukkig mocht de oudste na twee weken naar de noodopvang op school. Dat gaf thuis wat lucht en voor hem zelf was het ook beter. Hij krijgt op school soms ook op afstand les, maar het is toch een klein stapje richting normaal. 
Verder kwam ik op het briljante idee dat mijn dochter wel de laptop van mijn man kon gebruiken in plaats van de mijne, als hij toch naar zijn werk was. Na twee weken... (Eerder was er blijkbaar weinig ruimte voor heldere momenten in mijn uitgeputte brein.) Dus ik hoefde niet meer tot ver in de middag te wachten tot ik mijn laptop kon gebruiken.

Het is nu iets minder pittig, maar leuk is het nog steeds niet. De sommen die ik zelf ook niet snap, het online systeem dat steeds moeilijker wordt zodat je als ouder niet mag helpen terwijl je kind huilend achter het scherm zit (anders denkt het systeem dat je kind heel slim is en wordt het NOG moeilijker), de grote hoeveelheid extra weektaken, opletten of ze wel op tijd in hun online vergadering zitten (wat dus mis ging tijdens het schrijven van dit stukje)... nee, mijn hobby zal het wel nooit worden.

Ik heb de vlag al klaar liggen voor volgende week, als de basisscholen weer open gaan. Dan kan ik eindelijk even bijkomen, naar buiten gaan wanneer ik wil. Uitrusttijd voor mijn brein.
Ik wacht nog met spanning op een officieel bericht van school. Pas dan durf ik het echt te geloven, denk ik ;)