Jeugdsentiment: verwachting en realiteit
Afgelopen zaterdag kwam ik een kastje met zwerfboeken tegen en ik zag er een boek van De Vijf in liggen. Ik voelde meteen een vlaag van jeugdsentiment opkomen. Als meisje van een jaar of tien, en ook nog wel ouder, las ik deze boekenserie. Ik hield van avontuur en vond het heerlijk om erover te lezen. Kinderen die stoere dingen doen, misdaden oplossen en geheimzinnige dingen ontdekken. Ik smulde ervan en het inspireerde mij om zelf op avontuur te gaan. Dus ik besloot het boekje uit pure nostalgie mee te nemen. (Daarbij vergat ik even dat ik jaren geleden mijn boeken van Enid Blyton naar een kringloopwinkel had gebracht, omdat ik ze niet meer las en ze voor mijn kinderen veel te ouderwets zijn.) Toen ik in het boek begon te lezen, verheugde ik me op hetzelfde gevoel van avontuur als vroeger. Maar ik vond het eigenlijk vrij lastig om erin te komen. Het verhaal komt heel langzaam op gang en de personages komen over als karikaturen van echte mensen. De kinderen praten ongeloofwaardig a