Jeugdsentiment: verwachting en realiteit

Afgelopen zaterdag kwam ik een kastje met zwerfboeken tegen en ik zag er een boek van De Vijf in liggen. Ik voelde meteen een vlaag van jeugdsentiment opkomen. 

Als meisje van een jaar of tien, en ook nog wel ouder, las ik deze boekenserie. Ik hield van avontuur en vond het heerlijk om erover te lezen. Kinderen die stoere dingen doen, misdaden oplossen en geheimzinnige dingen ontdekken. Ik smulde ervan en het inspireerde mij om zelf op avontuur te gaan.

Dus ik besloot het boekje uit pure nostalgie mee te nemen. (Daarbij vergat ik even dat ik jaren geleden mijn boeken van Enid Blyton naar een kringloopwinkel had gebracht, omdat ik ze niet meer las en ze voor mijn kinderen veel te ouderwets zijn.) 

Toen ik in het boek begon te lezen, verheugde ik me op hetzelfde gevoel van avontuur als vroeger. 
Maar ik vond het eigenlijk vrij lastig om erin te komen. Het verhaal komt heel langzaam op gang en de personages komen over als karikaturen van echte mensen. De kinderen praten ongeloofwaardig archaïsch met elkaar, wat versterkt wordt door de slechte en gedateerde vertaling. (Het boek is in 1957 geschreven.)

Ik herinnerde me nog wel van vroeger de zinnen zoals:
'Neem die grote voeten van je van mijn valies af, Tessie!'
(Uit een Pitty-boek)
En die strepen de hele tijd...
‘Wel — we kunnen hier niet blijven wachten.’
‘Sjonge — wat is het koud!’
‘O — gaan ze eindelijk weg!’
Ik ergerde me alleen maar en kon niet, zoals vroeger, door al die dingen heen kijken om in het verhaal te komen. 
Kortom, ik werd er weer aan herinnerd waarom ik de boeken had weggedaan. 

Een beetje teleurgesteld was ik wel. 
Maar het gevoel van avontuur, van mogelijkheden, van plezier in het ontdekken van de wereld om je heen… dat is tijdloos en zal altijd bij me blijven. 

Heb jij weleens een jeugdboek herlezen waar je niet meer doorheen kwam?