Mijmerdingen

Als je mij toen ik 11 was had gevraagd waarom ik een dagboek bijhield, had ik waarschijnlijk gezegd: “Omdat ik het leuk vind.” In de loop van de tijd zijn er wel wat redenen bijgekomen.   Vastleggen Het lijkt nogal veel van het goede om 83.000 woorden in een jaar te journalen, zoals ik vorig jaar deed, maar ik vind het wel een mooi idee dat ik een veelbewogen jaar zo uitgebreid gedocumenteerd heb. Veelbewogen door de opkomst van corona, maar voor mij ook door de verhuizing uit Zeeland na 16 jaar. Daar kwamen veel emoties bij kijken die ik lekker van me afgeschreven heb. En als ik nu lees over onze zoektocht naar een huis, leest het bijna als een spannend verhaal, met net op het nippertje een goede afloop. We wilden in de zomervakantie verhuizen, maar die kans werd steeds kleiner. Tot eind juni het verlossende woord kwam dat we nummer 1 waren geworden bij een loting voor een huurhuis. Het was echt een wonder, en ik ben blij dat ik dat heb vastgelegd. Mijn journal fungeert soms ook als e

Toen ik 11 jaar was begon ik een dagboek bij te houden. Eerst schreef ik in een schrift en daarna kwamen er dagboeken met sloten. Met sleuteltjes die soms alarmerend veel op elkaar leken, en inderdaad op zo'n beetje alle dagboeksloten bleken te passen. (Oeps...) Ik heb soms bladzijden volgeschreven die zo ontzettend saai zijn dat ik er bijna bij in slaap val als ik ze nu weer lees. Ik heb weleens delen van een dagboek verbrand in een woedende poging om mijn gevoelens voor iemand te vergeten. Ik heb me weleens voorgenomen om een jaar lang elke dag te schrijven, wat vaak niet lukte, maar dan schreef ik wel de datum en: Sorry, ik heb nu geen tijd! (Ik was een jaar of 15…) Soms schreef ik langere tijd niet, maar altijd kwam ik toch weer terug bij mijn dagboek. Rond het jaar 2000 was het tijdperk van de papieren dagboeken voor mij voorbij en begon ik te typen in Word. De laatste jaren schrijf ik eerst in Google Docs op mijn telefoon of laptop en daarna plak ik het in een Word-document