To journal or not to journal (1)

Toen ik 11 jaar was begon ik een dagboek bij te houden. Eerst schreef ik in een schrift en daarna kwamen er dagboeken met sloten. Met sleuteltjes die soms alarmerend veel op elkaar leken, en inderdaad op zo'n beetje alle dagboeksloten bleken te passen. (Oeps...)
Ik heb soms bladzijden volgeschreven die zo ontzettend saai zijn dat ik er bijna bij in slaap val als ik ze nu weer lees.
Ik heb weleens delen van een dagboek verbrand in een woedende poging om mijn gevoelens voor iemand te vergeten.
Ik heb me weleens voorgenomen om een jaar lang elke dag te schrijven, wat vaak niet lukte, maar dan schreef ik wel de datum en: Sorry, ik heb nu geen tijd! (Ik was een jaar of 15…)

Soms schreef ik langere tijd niet, maar altijd kwam ik toch weer terug bij mijn dagboek.

Rond het jaar 2000 was het tijdperk van de papieren dagboeken voor mij voorbij en begon ik te typen in Word. De laatste jaren schrijf ik eerst in Google Docs op mijn telefoon of laptop en daarna plak ik het in een Word-document. Daarvan heb ik er nu al vrij veel. Ik noem het nu journals, want dat vind ik iets volwassener klinken (en ik hou van Engels, wat je vast nog niet had gemerkt).
 
In de periode van halverwege 2002 tot 2016 heb ik weinig tot niets aan journaling gedaan. Voordat ik een relatie kreeg met mijn man, schreef ik veel over onbeantwoorde liefde en wat ik daar allemaal over dacht en voelde. Toen ik mijn man ontmoette was het voor het eerst allemaal echt in plaats van alleen in mijn hoofd. En ik had het druk met alles te beleven, hem te mailen en met hem te bellen. (Hij woonde 160 km bij mij vandaan.) Het echte leven kwam eigenlijk in de plaats van het gedachtenleven en daardoor had ik weinig tot geen behoefte en tijd om voor mezelf iets op te schrijven.
Een paar jaar later trouwden we en ik verhuisde naar Zeeland. 

Heel af en toe was er eens iets waarover ik mijn gedachten op een rijtje wilde zetten, maar meestal niet vaker dan een of twee keer per jaar.
Vanaf 2008 kwamen de kinderen en dat was weer een heel nieuw level van het echte leven dat het gedachtenleven verdrong. Ik hield een paar jaar een website bij over de kinderen waar ook een 'dagboek' bij hoorde, maar dat ging nauwelijks over mij en zeker niet over mijn diepste gedachten.
 
Pas in 2016 besloot ik om weer eens iets in die richting op te schrijven. Ik schreef in maart een paar zinnen en daarna pas weer in september. Het was nog even wennen...
Langzamerhand schreef ik steeds vaker, en in 2020 heb ik een recordaantal woorden geschreven in mijn journal: ongeveer 83.000. Dat kwam doordat ik meedeed aan de 365 writing challenge en een bepaald aantal woorden per week ‘moest’ schrijven. En journalen was voor mij vaak de makkelijkste manier om aan het einde van de week nog even aan mijn streefaantal te komen.
Dit jaar besloot ik om de woorden in mijn journal niet meer mee te tellen voor de challenge en als gevolg daarvan schreef ik nog maar weinig op voor mezelf. Dat was wennen en ik begon het erg te missen. Sinds februari ben ik dan ook weer wat regelmatiger aan het journalen, al is het lang niet zo vaak als vorig jaar.
 
Ik wilde ook nog uitleggen waarom ik het eigenlijk doe, maar dan wordt deze post veel te lang. Dus dat bewaar ik voor een andere keer.