Mijmerdingen

Door alles wat ik eerder schreef over introvert en snel overprikkeld zijn en mijn grote voorliefde voor alleen thuis zijn, zou je kunnen denken dat ik de zomervakantie vreselijk vind. Maar zeker in de eerste weken is dat niet zo. Ik vind het heel fijn dat ik niet meer om kwart over 6 hoef op te staan, want ik ben geen ochtendmens. Het is lekker rustig dat zwemles stil ligt. Ik vind het fijn dat de kinderen kunnen uitrusten na een lang schooljaar en dat we met z’n allen leuke dingen kunnen doen. Pas na gemiddeld een week of vier begin ik er wat meer last van te krijgen dat het nogal druk is om me heen. Maar dan is het ook alweer bijna voorbij. (Dit schrijf ik nog heel optimistisch op de derde dag van de zomervakantie.) We gaan binnenkort een paar dagen op vakantie. Zoals gewoonlijk in Nederland. We willen ook graag eens naar het buitenland, maar met é én inkomen en vijf mensen is dat een beetje te duur. En dit is misschien ook niet het juiste jaar daarvoor :|  We hebben deze keer een A

Sommige mensen vinden het leuk om tegelijk met anderen te schrijven. Samen in een ruimte, op een schrijfvakantie, of verbonden via internet. Bijvoorbeeld met writing sprints via Youtube. Ze worden dan gemotiveerd door het idee dan anderen op dat moment ook aan het schrijven zijn. Veel schrijvers houden van wat drukte om zich heen en gaan met hun laptop in een koffietentje zitten. Of als dat om een of andere reden (een pandemie of zo) niet kan, luisteren ze naar geluiden van koffietentjes (klik op het koffiekopje voor een voorbeeld). Voor mij werken al die dingen niet. Wel voor even misschien. Ik heb wel eens een half uur aan een tafeltje bij de Hema gezeten en een idee voor een scène van mijn boek opgeschreven. Niet op mijn laptop maar op mijn telefoon, want ik val liever niet op. En ik heb wel eens schrijfoefeningen gedaan in de wachtruimte bij het zwembad, terwijl mijn kinderen les hadden.  Maar voor het echte werk wil ik langere tijd alleen zijn, in een vertrouwde omgeving met we

De laatste tijd wordt mijn blog weinig gelezen. Dat kan ik zien aan de statistieken (nee, ik kan niet zien wie mijn lezers zijn ;) ). Waarschijnlijk komt het deels doordat ik mijn blogposts niet meer aankondig op mijn persoonlijke Instagram-account, maar op een nieuw openbaar account. En voor zover ik het begrijp, werkt het algoritme van Instagram zo: hoe minder posts en volgers, hoe lager in de ranglijst en hoe minder mensen je kunnen zien. Dat schiet natuurlijk niet op, maar ik vind het eigenlijk niet zo erg. MAAR: dat is juist een valkuil. Aan de ene kant ben ik met dit blog begonnen om te oefenen met schrijven, gewoon voor mezelf. Maar aan de andere kant is het ook een middel om te leren delen wat ik geschreven heb. En zo te leren omgaan met kritiek, en gewoon al met het feit dat mensen het kunnen lezen. Ook zonder kritiek vind ik dat al spannend genoeg. En juist omdat het spannend is, vlucht ik er onbewust van weg en vind ik het dus niet zo erg dat er minder mensen meelezen.  Je z

Hoe gaat het eigenlijk met mijn schrijfprojecten en -plannen voor dit jaar? Daar kan ik kort over zijn: niet zo goed. Naast mijn blog schrijf ik niet zoveel, alleen in mijn journal. Op 30 januari schreef ik (in mijn eerste blogpost ):  Wat ik wil gaan schrijven in 2021:  korte verhalen, blogposts, schrijfoefeningen, observaties van de wereld om me heen .  Misschien ga ik verder aan mijn boek of begin ik aan een nieuw project.  Ook wil ik mezelf meer pushen om wat ik geschreven heb te delen met anderen. Bijvoorbeeld door dit blog. En door mee te doen met de wekelijkse schrijfopdracht van Schrijven Online . Wat heb ik daarvan gedaan? Ik heb natuurlijk blogposts geschreven en gedeeld, dat is wel een vooruitgang en echt iets nieuws voor mij. Ik heb welgeteld één keer meegedaan met de wekelijkse schrijfopdracht van Schrijven Online . Ik kreeg goede reacties, iemand vroeg zelfs of ik de week daarna weer mee wilde doen. Dat was ik ook echt van plan, maar het is niet gelukt. Eerst keek ik