Winkelwagentjes en dappere viooltjes

Mijn nicht Jolette Baakman, die een coachingpraktijk heeft, schreef pas een heel goede post over geluksgevoel. Ik wilde iets doen met haar tips en besloot te beginnen met bedenken waar ik allemaal dankbaar voor was. Misschien zou ik ook een gratitude journal kunnen beginnen, zoals Oprah in de jaren '90. (Ik doe meestal pas jaren of decennia later mee aan trends, die dan natuurlijk geen trends meer zijn, maar who cares).

Ik zat op de fiets naar de Jumbo en bedacht hoe dankbaar ik was voor de bloesem aan de bomen, de blauwe lucht, gezondheid, enz. Ik zat helemaal in een happy flow. Ik kwam aan bij de Jumbo en stond beleefd te wachten op een winkelwagentje, terwijl ik probeerde afstand te houden en niemand in de weg te staan. Toen liep er een man langs me heen. Hij zei tegen een vrouw die net een wagentje wilde terugzetten: 'Geef maar hier hoor.'

Mopperend in mijn mondkapje pakte ik het volgende wagentje. De flow was doorbroken.

'En ik ben NIET dankbaar voor mensen die voordringen', dacht ik boos. 

Ondanks deze kleine spaak in het wiel leek het me (een dag later) toch een goed idee om elke dag drie dingen te noteren waar ik dankbaar voor ben. Zeker in een periode waarin het dagelijks leven voor mij soms best een uitdaging is. Het is nu de derde week dat een of meerdere gezinsleden verkouden thuis zitten. Zelf voelde ik me ook een paar dagen niet zo fit. Juist in deze tijd is het verjaardagsseizoen begonnen voor onze kinderen: drie verjaardagen binnen vier weken. 
Verder komt de begeleiding rondom mijn oudste zoon eindelijk, 7 maanden na de verhuizing, langzaam weer op gang. Er komt ook een nieuw onderzoek aan voor hem. Dat betekent afspraken, telefoongesprekken en formulieren. 
Normaal gesproken best te doen, maar alles bij elkaar is het wel veel. Dus een beetje geluksgevoel kan ik wel gebruiken.

 
Als ik naar buiten kijk zie ik meteen al drie dingen waar ik dankbaar voor ben: de zon schijnt, op het raam hangt nog een ballon van de verjaardag van een van mijn lieve leuke geweldige kinderen, en buiten op de tuintafel staan vrolijk bloeiende viooltjes. Nog in hun zwarte plastic tray sinds afgelopen herfst, maar toch. (Kenmerk van een chaotisch brein: moeite met dingen afmaken ;) ) 
De viooltjes hebben het al die maanden volgehouden, in sneeuw en wind en zonder enige aandacht. Dat is een bewijs dat ze, samen met sommige cactussen, op de lijst mogen van Planten Die Mij Overleven. Een extra punt van dankbaarheid.