Hyperfocus

“Ik denk dat we hier een geval van hyperfocus hebben,” zei ik om half 6.
“Uhu,” zei mijn man.
Ik zat al vanaf het middageten achter mijn laptop. Ik had sindsdien niet gegeten of gedronken, was nog niet buiten geweest en had de groene container niet op tijd aan de straat gezet. Ik was vergeten boodschappen te doen. Ik was halverwege het aankleden blijven steken en droeg een spijkerbroek en het shirt waarin ik had geslapen. Ik begon een beetje te stinken.
En dat alles om een paar fotoboekjes te maken voor moederdag, voor mijn moeder en mijn twee schoonmoeders.
We sturen de kadootjes meestal op, omdat onze ouders niet om de hoek wonen. 
Elk jaar denk ik: ik wil weer eens een fotoboekje maken voor moeder-/vaderdag. (Vroeger deed ik dat wel eens, een jaar of 7 geleden.) Elk jaar begin ik te laat en dan bestel ik maar een ander fotokado, dat sneller klaar is. De oma’s en opa’s zwemmen inmiddels in de mokken, onderzetters en andere voorwerpen met foto’s van hun kleinkinderen erop. 
Dit jaar zou ik het anders doen. 

Ik had goede voornemens, dus het stond een week voor moederdag in mijn agenda. Maar elke dag kwam er iets tussen en dan schoof ik het maar weer door naar de volgende dag. Tot ik op donderdagochtend gealarmeerd bedacht dat ik het nu echt moest gaan regelen.
Ik was eigenlijk alweer veel te laat voor fotoboekjes, maar besloot ze toch te bestellen. Dan zou ik wel op de kaart schrijven dat het kadootje later kwam. Beter laat dan nooit, toch? En misschien viel het wel mee met de levertijden, bedacht ik optimistisch.
Ik begon rond 11 uur ‘s ochtends met foto’s uitzoeken. Dat duurde langer dan ik verwacht had, omdat ik er nog vrij veel van mijn telefoon af moest halen en in de juiste mapjes op mijn laptop zetten. Daarna nam ik de foto’s van het afgelopen jaar allemaal door om te kijken welke leuk genoeg waren voor de oma’s. 
Intussen had mijn man, die een vrije dag had, het middageten geregeld.
Na het uitzoeken probeerde ik te kiezen door welk bedrijf ik het fotoboekje zou laten maken. Dat duurde ook weer even. Wie was de beste, de snelste en bood de beste bewerkingsmogelijkheden?
Ik maakte uiteindelijk mijn keuze en toen begon het pas echt. Iedereen die dit ook wel eens heeft gedaan weet dat het tijd en energie slurpt en dat je in een konijnenhol verdwijnt van mogelijkheden, foutjes, opnieuw beginnen en 
’o, deze achtergrond is ook leuk, maar die past niet bij de bladzijde ernaast’ en 
‘waarom kan ik die foto niet inzoomen?!’ en 
'waarom staat dat kader er niet helemaal op?' enz enz… 
Ik was me er vaag van bewust dat er dingen om me heen gebeurden. Kinderen vroegen af en toe iets en ik gaf antwoord, soms zelfs begrijpelijk. 

Mijn man zei ineens: “Ik ga wat vroeger eten hè.” 
Hij moest 's avonds nog weg.

Ik schrok op uit mijn gefocuste toestand en besefte dat het al half 6 was. Mijn pink was in een houding geschoten waardoor hij niet goed meer kon buigen, door het lange vasthouden van de muis. Mijn nek deed pijn. Ik besefte dat ik al lang niets had gegeten of zelfs maar was opgestaan en voelde me een beetje slap. 
Ik had geen avondeten gekocht omdat ik dus was vergeten boodschappen te doen, maar gelukkig lag er nog een maaltijd in de vriezer voor mijn man, die hij maar gauw in de magnetron gooide.
Ik friste me op, kleedde me verder aan en begon in gedachten alvast een maaltijd samen te stellen voor mij en de kinderen. 
Tussen de bedrijven door at ik een half zakje zoutjes leeg. 
Gelukkig was er nog genoeg in huis om ons te voeden. Tegen 8 uur waren we klaar met het avondeten. Daarna moesten de kinderen naar bed.
Ik was nog steeds niet klaar met de fotoboekjes… ik was pas halverwege het ontwerpen van de eerste. 
Om 10 uur ‘s avonds was de eerste besteld, drie kwartier later ook de andere twee. Want natuurlijk deed ik het niet op de makkelijke manier, maar had elke oma een paar persoonlijke foto’s. Zodat ik drie net wat verschillende ontwerpen had. Ja, ik doe graag moeilijk.

Moraal van dit verhaal:
1. Hyperfocus bestaat echt. En ondanks wat ik zei in een eerdere post, is het soms echt niet leuk. Je krijgt dan wel een project af, maar dat gaat ten koste van andere dingen. De beweeglijkheid van je pink bijvoorbeeld.
2. Er zijn vast wel mensen die op tijd beginnen aan zo’n fotoboekje. Die elke week hun foto’s van de telefoon af halen en elke maand kijken welke foto’s de leukste zijn. En dan drie weken voordat het boekje klaar moet zijn, rustig eens gaan surfen om te kijken hoe het werkt. Waarschijnlijk zijn dat ook degenen die hun kerstkaarten ruim op tijd kopen (en schrijven en posten) en die gevarieerde maaltijdplannen hebben voor een hele maand. Het zijn de mensen die hun koffers al een week van tevoren klaar hebben staan als ze op vakantie gaan, zover mogelijk ingepakt. En die niet een uur later dan gepland pas weg kunnen omdat ze hun paspoort niet kunnen vinden. Zeker niet als ze bijvoorbeeld een jaar weg gaan als au pair. (Niet dat ik daar ervaring mee heb of zo.)
Het lijkt me heel handig en bijzonder om zo iemand te zijn, maar dat ben ik dus niet. En het wordt tijd dat ik daar rekening mee ga houden.
Misschien bestel ik de volgende keer toch maar weer onderzetters.