De man met de laptop

Ik vind het leuk om mensen te observeren. Ik luister naar hun gesprekken, bestudeer hun onderlinge verhoudingen, probeer erachter te komen wie ze zijn en wat ze doen en hoe hun leven is. 
Soms probeer ik daarvan ook iets op te schrijven, omdat dat een goede oefening is en ook omdat ik het wil onthouden.
Afgelopen zomer, op de terugweg van onze minivakantie, waren wij als gezin op een zondagmiddag in een binnenspeeltuin. Onze kinderen waren aan het spelen en mijn man en ik zaten aan een tafel in een rustig gedeelte, achter glas, waardoor je het speelgedeelte kon zien. Er waren ook tafels dichtbij de speeltoestellen, maar daar zat je midden in de kakofonie van spelende kinderen. Het deel waar wij zaten was waarschijnlijk 's avonds een Oosters ‘all you can eat’-restaurant. Het was er die middag heerlijk rustig. 
Wij zaten in de hoek waar de muur en het glas samen kwamen en een paar tafels verderop zat een man. Verder was het leeg. De man was nog jong, maar al een beetje kalend, en zat te werken op een kleine laptop. Hij had twee zoontjes, van drie en vijf misschien. Ze waren meestal aan het spelen en kwamen af en toe iets drinken. Er stonden bekers en een kan met limonade op tafel. 
De vader zat het grootste deel van de tijd geconcentreerd te werken, met zijn rug gebogen over de kleine laptop. Hij keek ernstig en ik zag of hoorde hem in een paar uur tijd niet lachen. Ik had de indruk dat hij werk moest afmaken. Misschien was hij een thuiswerkende vader die steeds niet aan zijn werk toe kwam. Misschien was hij gescheiden. Of zijn vrouw was die middag aan het werk of had tijd voor zichzelf nodig, terwijl hij een deadline had. 
De man leek een beetje gekweld en vermoeid. Ook door die kromme rug. Als hij rechtop stond had hij die niet, maar als hij zat was het opvallend. 
Hij was wel een liefhebbende vader, maar hij zat ook met dat werk. Hij lette op waar zijn kinderen waren, want hij wist de ene zoon te vertellen waar de andere daarnet was. Maar meestal zat hij te typen. 
Toen onze kinderen aan tafel kwamen zitten om te eten, onderwijl vertellend over het lasergamen dat ze daarvoor gedaan hadden, keek hij verstoord op. Zo van: ben ik expres in dit rustige deel gaan zitten en dan krijgen we dat weer. Ik had begrip voor hem en maande de kinderen tot stilte, met beperkt succes.
Na een paar uur maakte hij aanstalten om te vertrekken, want opa en oma zouden zo komen. Hij probeerde zijn zoons zover te krijgen dat ze zelf over tien minuten bij hem terug zouden komen, maar moest uiteindelijk de oudste gaan halen in het speelgedeelte, met de jongste op de arm. 
'Waar zijn je sokken gebleven?' vroeg hij een paar keer. 
'Ja, papa komt zo, maar papa moet even…' 
Zijn zin stierf weg, terwijl hij blijkbaar iets afmaakte of een bestand afsloot op het laptopje. 
Ik bedacht dat hij misschien wel een schrijver was. Maar ik zag dat hij bezig was op een website met een logo, waardoor het er meer op leek dat hij voor een bedrijf aan de slag was. Het leek ook allemaal niet zulk leuk werk te zijn, het moest vooral af.
In ieder geval had hij het wel een beetje moeilijk. En hoewel hij voor anderen misschien onopvallend was, vond ik hem de Opmerkelijkste Persoon van onze korte vakantie.
Ik hoop dat hij verder een leuk leven heeft.

Zie jij wel eens interessante mensen op straat, in de trein, op een terrasje? En ben je ook zo nieuwsgierig als ik? ;)