Gevoelig

Tot twee jaar geleden keek ik bijna nooit naar het nieuws. Ik kreeg wel zijdelings mee wat er in de wereld gebeurde, maar ik deed mijn best om er geen directe beelden van te zien. Omdat het me allemaal erg aangrijpt. Er is onnoemelijk veel leed op de wereld en als ik dat van nabij volg, kan ik niet meer functioneren. Ik leef te veel mee, ben te gevoelig.

Ik herken me in de beschrijving van hooggevoeligheid, en als ik met andere HSP's samen ben kom ik daar ook eerlijk voor uit. Maar ik probeer het niet te veel ter sprake te brengen bij de rest van de mensheid, ongeveer 80%, die zich er weinig bij kan voorstellen dat het leed van andere mensen mij kan veranderen in een snikkend hoopje ellende. Ik wapen me tegen het onbegrip. (En ja, ik vind het ook fijn als iedereen me aardig vindt, ik geef het toe.)

Het nieuws van een afstand meekrijgen werkte redelijk voor mij, totdat corona kwam. Ik wilde op de hoogte blijven, op een manier die bij mij past. Zo kwam ik bij nieuwswebsites terecht. Sneller dan een krant, meer afstand dan het journaal. De filmpjes die erop staan hoef je niet aan te klikken. 
Zo volgde ik het coronanieuws en af en toe kwam daar wat bij. Overstromingen, vluchtelingen tussen Wit-Rusland en Polen, de stormen van de afgelopen weken en nu de toestand in Oekraïne. 

Op donderdag begon de oorlog, als een donderslag bij heldere hemel. 
Ik volgde vol ongeloof en afgrijzen het nieuws.
Op zaterdag had ik een gezellige dag met een vriendin en onze dochters, en kon het nare nieuws redelijk van me afzetten. Toen ik thuis kwam was dat lastiger. Met een man die bij Defensie werkt (en die voor zover ik weet bij de 80% 'normaal' gevoeligen hoort), krijg ik er toch regelmatig iets van mee. 

Zondag gingen we naar de kerk. Het was door allerlei omstandigheden pas de tweede keer van het jaar. Dat feit had me al moeten voorbereiden op wat er kwam. Bij het tweede lied dat we zongen begon ik letterlijk te snikken. Very embarrassing. Het was Onze schuilplaats is God.

Dus richten wij onze harten naar boven
Vertrouwen wij op de God die wij loven
Niemand die ons uit Zijn handen kan roven
Een machtige rots
Onze schuilplaats is God

Het raakte me zo diep. Ik zag de mensen in de metrostations in Kiev voor me, schuilend voor de aanvallen. Ik was in mijn gedachten een van hen, hun leed was mijn leed. 
En ik voelde de troost, ook voor hen, dat God er altijd bij is.
Ik stond daar dus zachtjes te snikken, zonder zakdoek, en probeerde me uit alle macht te vermannen. Een van mijn twee schoonmoeders gaf me ooit de tip om dingen te gaan tellen, als ik niet wilde huilen. (Bijvoorbeeld op een begrafenis als je de overledene niet zo goed gekend hebt, maar wel geraakt wordt door het verdriet om je heen.) 
Ik telde 31 lampen, 14 vakjes in de twee speakers, maar het hielp niet echt. De tranen bleven stromen. 
Uiteindelijk was het lied klaar. Ik kwam een beetje tot mezelf. Af en toe rolde er een traan over mijn wang tijdens een lied of gebed, maar dat is vrij normaal voor mij. En ik snikte in ieder geval niet meer. Na de dienst dronk ik thee alsof er niets aan de hand was. Want ja, dat kan ik dan ook wel weer.

Als ik het nieuws te veel volg, denk ik bij alles om me heen aan de oorlog. Ik ben aan het wandelen en zie paarden in de wei. Ik denk: zouden er veel dieren zijn achtergebleven in de oorlogsgebieden?
Ik zie een man met een klein meisje aan zijn hand. In Oekraïne weten vaders niet of en wanneer ze hun kinderen weer zien.
De zon schijnt en de vogels fluiten. Ik denk aan de oudere Oekraïense vrouw die klaagde: "Het is een mooie dag, de zon schijnt, niemand wil oorlog." 
Een vrouw maakt een praatje met haar buurvrouw, een man fietst langs, kinderen spelen in de speeltuin. "Drie dagen geleden had ik een normaal leven, nu heb ik niks meer." Ik weet niet eens wie dit zei, want ik heb het filmpje niet bekeken. De titel was al erg genoeg.

Als ik het nieuws even niet volg, voel ik me beter. Maar ook schuldig. Hoe kan ik gewoon doorgaan met mijn leven, terwijl zoveel mensen in de ellende zitten?
Ik kan niemand bedenken die er iets aan heeft als ik een huilend hoopje op de vloer ben. Maar ik wil ook niet ongevoelig zijn. Ik wil wel meeleven, helpen waar ik kan, maar niet mee lijden. Dat is een balans die altijd in beweging blijft, denk ik.

Wat voor mij als christen helpt is bidden. Voor de mensen die de ellende meemaken en voor de mensen die er iets aan kunnen doen. Voor inzicht: wat kan ik zelf doen? 

Ik geef de zorgen en problemen aan God, want voor mij zijn ze te groot. Ik doe dit telkens als ik merk dat ik me zorgen maak.

Verder probeer ik de hoeveelheid nieuws die ik meekrijg te beperken. Ik vraag mijn man om de beelden niet te bekijken waar ik bij ben, en ik kijk niet de hele tijd op de website van de NOS. Een of twee keer per dag een paar minuten, dan krijg ik al genoeg misère te lezen. En dan bid ik maar weer.