Autisme?

Tijd voor mijn jaarlijkse blogpost, zou je haast gaan denken. Maar wie weet wat de toekomst nog brengt.

Door recente ontwikkelingen begin ik te denken dat ik het missende puzzelstukje heb gevonden. Want ik had nooit een sluitende verklaring voor de dingen die het dagelijks leven voor mij soms ingewikkeld maken. 

Ik ben introvert, waarschijnlijk ook hooggevoelig, en heb veel kenmerken van AD(H)D. Maar dat verklaart niet helemaal waarom ik het lastig vind om veel tegelijk te doen, waarom ik veel tijd nodig heb om bij te komen na een activiteit of gesprek, mijn bezigheden niet te dicht op elkaar moet plannen, waarom ik naast mijn gezin tot nu toe geen baan denk aan te kunnen, en waarom ik soms onverklaarbaar heftig reageer op bepaalde dingen. Of waarom ik uiteindelijk de diagnose AD(H)D niet heb gekregen.

The missing link is misschien wel: autisme. Het woord is ooit eens genoemd door een psycholoog die mij niet zelf gezien had. Er was namelijk in de psychologenpraktijk (waar ik onderzocht ben op AD(H)D) een overleg waarbij onder andere mijn 'geval' besproken werd: wel veel AD(H)D-kenmerken als volwassene, bijna geen als kind. Iemand opperde toen: heeft ze misschien autisme? Mijn eigen psycholoog vond dat niet geloofwaardig, vertelde ze mij, omdat ik 'veel te goed contact maakte'. 

Verder komt het in mijn familie veel voor; de jongere generatie krijgt bij bosjes de diagnose AD(H)D en/ of autisme en ook sommigen van mijn generatie hebben een diagnose. Daar komt nog bij dat steeds meer vriendinnen en mensen waarmee ik goed kan opschieten, ook een link met autisme blijken te hebben. Dat alles geeft wel te denken.

De aanleiding dat ik er weer over ging nadenken, is dat ik begin februari een webinar heb bijgewoond over autisme bij meisjes. De herkenning was groot. Niet bij alles, maar toch meer dan ik eerder had meegemaakt. Ik heb wel vaker kenmerken van autisme opgezocht en dan herkende ik mezelf er niet in, niet zoals bij AD(H)D het geval was. Maar nu begon ik te denken: zou het dan toch...?

Dit veroorzaakte een soort aardverschuiving in mijn hoofd, die me wel een beetje van mijn stuk bracht. En die ook duidelijk maakte welke vooroordelen ik, moeder van een zoon met autisme (!), toch nog over autisme bleek te hebben. Zo dacht ik bijvoorbeeld: wat erg voor N (mijn man) dat hij met een vrouw met autisme getrouwd is. Als een ander mij dat verteld zou hebben, zou ik denken: doe ff normaal, mensen met autisme horen er ook gewoon bij, zijn ontzettend waardevol enz. Maar nu het over mezelf ging, bleek dat toch iets anders te liggen.

Inmiddels zijn er weer een paar maanden overheen gegaan, waarin ik me wat meer in het onderwerp verdiept heb, en ik merk dat ik al wat aan het idee gewend ben. De kans is vrij klein dat ik ooit een diagnose zal krijgen. Gewoon omdat het voor vrouwen wat lastiger ligt (we communiceren dus vaak 'te goed', we zijn gemiddeld genomen wat meer sociaal 'aangepast', enz.). Maar het heeft wel meerwaarde dat ik dit besef heb gekregen. Ik kijk naar alles waar ik tegenaan loop, of waarin ik anders dan gemiddeld reageer, met de combinatie AD(H)D/ autisme in mijn achterhoofd. En dat is vaak erg verhelderend. Ook heb ik de lat voor mezelf nog wat lager gelegd in wat ik 'moet' aankunnen en probeer ik vaker rustmomenten in te bouwen. En me daar niet schuldig over te voelen.

We zitten nu ook met een van de andere kinderen in het proces om een diagnose te krijgen, waardoor alles nog weer wat actueler is en dichterbij komt. Soms confronterend, ook over mijn rol als ouder. Want een kind met een 'label' voed je anders op dan een kind zonder, gewoon omdat het andere behoeften heeft. En het doet wel pijn om te merken dat ik dat waarschijnlijk vaak verkeerd heb aangepakt. Uit onwetendheid, maar toch.

 

Dan hebben we ook nog het tegenstrijdige van de combinatie autisme en AD(H)D, in de Engelse wereld ook wel AuD(H)D genoemd. Maar dat is misschien een onderwerp voor een andere keer. 

Nu alleen even ter afsluiting een kort citaat van de website van de NVA (Nederlandse Vereniging voor Autisme):

Als je autisme én ADHD hebt, heb je tegengestelde behoeftes in jezelf. 

Je hebt rust en regelmaat nodig voor je autisme, maar tegelijkertijd is routine heel saai voor iemand met ADHD. 

Je moet dus niet teveel doen, maar ook zeker niet te weinig. 

Het is zoeken naar de juiste balans.

Lots to talk about... dus misschien tot volgend jaar 😉