Long time no write

Het is even geleden dat ik hier iets heb geschreven. Dat kwam deels door de winterdip, deels doordat ik (geïnspireerd door het nieuwe jaar) nadacht over mijn keuzes in 't leven, en deels door het ondefinieerbare ADD*-ingrediënt. 

Dat laatste is een fenomeen waardoor ik van de ene op de andere dag geen motivatie meer kan opbrengen voor iets waar ik vóór die tijd veel plezier in heb gehad. Het gaat dan meestal om dingen voor mezelf, bijvoorbeeld hobby's of werk. Het komt voor zover ik weet (gelukkig) niet voor bij dingen die ik doe voor anderen. Of misschien blijf ik die dingen langer doen uit plichtsbesef. 
In ieder geval wil het ADD-brein gewoon af en toe ineens 'iets anders'.

Ik heb jaren de droom gehad om een boek te schrijven en later voornamelijk de behoefte om veel te oefenen met schrijven, waar dan ooit wel eens een boek uit zou voortkomen. 
En toen van de ene op de andere dag was dat voorbij.

Niet dat ik nu helemaal niet meer schrijf. Ik heb nog steeds een dagboek, ook al schrijf ik daar nu minder in dan eerst. En heel af en toe schrijf ik een concept voor een blogpost. Maar dat is eigenlijk alles.

Kort voordat dit gebeurde, had ik andere plannen. Ik dacht er al over om dit blog op een zeer laag pitje te zetten, maar dan wel vaker iets op Instagram te plaatsen. In plaats daarvan stopte ik tijdelijk met bloggen en ik verwijderde Instagram, zowel het account van Mijmerdingen als mijn privé-account. Dat was nogal een omslag. 
(Later zal ik misschien nog iets vertellen over mijn besluit om geen social media meer te hebben, en wat voor mij de voor- en nadelen zijn.)

Vreemd genoeg mis ik het schrijven helemaal niet. Ik volg mijn intuïtie en weet dat het wel weer terug zal komen. (Misschien gebeurt dat wel met deze blogpost, we zullen zien.) Ik ben niet voor niets al sinds mijn tiende bezig met schrijven, het loopt als een rode draad door mijn leven.

Ik heb nog steeds wel de drang om 'iets' te delen met mensen. Om hun leven op een of andere manier beter te maken, ze te entertainen en te laten weten dat ze niet alleen zijn met bepaalde struggles. Dat we over dingen kunnen praten met elkaar, waardoor het voor iedereen draaglijker wordt en er meer begrip komt. Mensen nader tot elkaar brengen. 

Ik ben er nog niet achter wat daarvoor de beste manier is. Dit blog, een ander blog, een podcast, een YouTube-kanaal...
Ik weet wel dat ik dat liever niet meer herkenbaar wil doen, omdat het niets te maken heeft met mij als persoon of mijn ego. Ik heb ook mijn blog anoniem(er) gemaakt, omdat ik het niet meer nodig vond om herkenbaar te zijn. Dit voelt rustiger aan, net zoals het verwijderen van social media. En rust is fijn voor een ADD-achtig brein 😉

Als je goede ideeën hebt voor mij, onderwerpen waar je nieuwsgierig naar bent of iets anders wat je kwijt wilt, laat het hieronder dan weten. Ik vind het leuk om van je te horen 😊

*Ik leg hier uit hoe het zit met mij en ADD. Ik heb de diagnose niet, maar wel de symptomen. Voor de leesbaarheid schrijf ik vaak alsof ik de diagnose wel heb.